Waar ik dan vrolijk van word

Ik heb het een beetje gehad met het nieuws over Wilders. Losers van de PvdA die duizenden woorden kwijt zijn om duidelijk te maken waarom Wilders dan wel niet zo slecht is. Slim het juiste publiek aanspreken (de moralistische, zichzelf rationeel vindende PvdA’er die toch nooit op Wilders zou stemmen, waardoor je hele betoog nutteloos is), en vooral niet zelf eens gaan denken hoe je het beter aan kunt pakken.

Maar zélfs ook die stukjes, die dan weer attenderen dat Wilders zo groot wordt, omdat die altijd weer in het nieuws komt en wél het juiste publiek weet aan te spreken, ben ik een beetje zat.
Nee. Als ik zou willen zou ik nu dit hele berichtje vol kunnen schrijven over Wilders. En de volgende. En die daarna ook. En nog veel meer. Maar dat doen ik niet.
Nee, beste mensen. Dit bericht, gaat niet over Wilders.

Walvissen en quasi-idealistisch tuig.

De Sea Shepherds. Wie kent ze niet. Paul Watson en zijn miljoenen volgelingen. Na twee seizoenen Whale Wars op Discovery Channel lijken ze ongekend populair te zijn: Paul Watson en zijn bemanning. Ze jagen in het  jachtseizoen van walvissen. Maar niet op de walvissen, nee op de Japanners. De jappen willen wat walvissen vangen, omdat ze die daar graag eten. De anarchisten van Sea Shepherd zijn het hier niet mee eens, en doen er dan ook alles aan de jacht op walvissen te voorkomen. En dit gaat er soms nog vrij heftig aan toe. De organisatie van Watson lijkt meer en meer aanhangers te krijgen. Een groot deel van de westerse bevolking schaart zich achter hen. Ik ben het hier niet mee eens, met die hele organisatie niet. Dat hele rommeltje is eigenlijk maar quasi-idealistisch tuig. Hieronder leest u waarom.